می توان نگاهی خارج از تئوریهای ذکر شده سابق در باب زبان دین هم بیان کرد.مثلاً می توان ویژگیهای زیر را در نظر داشت:

1-    زبان دین، زبان ایمان است و زبان ایمان حکایت حال کسی است که با نوعی بصیرت باطنی و از سر باور و اعتقاد قلبی، امور قدسی، مینوی، ماورایی و معنوی را در این سراپرده احساس کرده و این احساس و چشایی را مرتب، آزمایش و تجربه نموده و در این رهگذر بینشها، کنشها، و منشهای مذهبی را آموخته و با آن خو گرفته است.

2-    زبان ایمان، زبان عامل دلبسته است، زبان احساس معنوی و عشق و پرستش و ستایش است، زبان کرنش، نیایش و فروتنی نسبت به جلوه های قدسی و الهی در این عالم است.زبان شرح هجران و شوق بازگشت به خویشتن برتر و متعالی است.این زبان با زبان گزارش و توصیف علمی تفاوت دارد.

3-    زبان ایمان، زبان تعهد و تقدیس و انگیزش و عاطفه است.زبان نوای پرسوز و گداز غربت و آرزوی وصل . وصال با جانان است.زبان خاطره ها و خطورات لطیف قلبی است.زبان تحلیل و استدلالِ ناظرِ فارغ البالِ برکنارِ بی شور و حال نیست.

4-    در زبان ایمان، وجه غالب، عضق و ستایش است، حال آنکه در زبان علم، وجه غالب، شناخت و گزارش است.ایمان بیشتر به زبان دل می گوید و علم به زبان دماغ، هرچه زبان علم به شک و انتقاد آمیخته است، در دین باور و اعتقاد و اطمینان است، آنجا تحلیل و توصیف، اینجا تعهد و تکلیف، آنجا گزارش، اینجا نیایش.

5-    زبان دین نه زبان استدلال و برهان منطقی است و نه زبان آزمون و تحقیق علمی و تجربی.البته زبان دین نیز دلالتها و استدلالهای خاص خود را دارد و قضایای آن به نوبۀ خود عقلانیت دارند و بی معنا و غیر منطقی نیستند.

سخن درباره زبان قرآن نیز در چنین فضایی مطرح می شود.در قرآن به صراحت از گفتگوی خداوند با بشر سخن رفته است: « و کلّم اللهُ موسی تکلیماً ».

نظرات شما عزیزان:

hamidrezapapi

ساعت0:09---14 آبان 1391

- [ایمیل]

بد نبود
پاسخ:بازم دستتون درد نكنه!

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: